እኔ የምወደው ጥንቸል ነበር። ከእኔ ትልቅ እና ረጅም ነበር ፣ ግን ከተጨናነቀች ጥንቸሌ ጋር ሲነጻጸር ትንሽ ልጅ ነበርኩ። ዋናው ነገር እሱ ለስላሳ ነበር ፣ ሊጨመቅ የሚችል እና እሱ ጓደኛዬ ነበር።  

እማማ እና አባዬ የመጀመሪያውን ቤታቸውን ገዙ ፣ እና እኔ እና ወንድሞቼ እና እህቶቻችን ክፍሎች ለመጋራት ተጣምረን ነበር። ለትንሽ ጥንቸል ግማሹን ከእሱ ጋር እጋራለሁ አልኩት። ነገ ወደ ቤተሰባችን ቤት እየገባን ነበር እና የሁለተኛ ክፍል የመጀመሪያዬ ቀን ነበር።

ትምህርት ቤት ሲወጣ ከትንሽ ጥንቸል ጋር ለመጫወት ሄድኩ ፣ ግን አላገኘሁትም። እኔ እንደ ድሮው እንደማላደርግ በአራት እግሮች ሄጄ እሱን ከአልጋው ስር ለመፈለግ በአረንጓዴ ምንጣፉ ላይ ተንሳፈፍኩ። ከዚያም አልጋዬ ላይ ወጥቼ ከሽፋኖቹ ስር ፈለግሁ ፣ እሱ ግን እዚያ አልነበረም። እኔ ቁምሳጥን ውስጥ ተመለከትኩ እና እሱ አልነበረም።

እኔ ትንሽዬ ክፍሌን ሁሉ ፈልጌ ፈልጌ እሱ ግን ሄደ። ጥንቸሉ ወደ ሕይወት መምጣት ይችል እንደሆነ እናቴን ጠየቅኳት። ምናልባት ወደ እኔ ይመለሳል። እሷ ግን እምቢ አለች። “ታዲያ እሱ እንዴት ጠፍቷል?” ብዬ ጠየቅሁት። እማማ መልስ አልሰጠችም። እሷ በአዕምሮዋ ውስጥ የበለጠ አስፈላጊ ነገሮች ነበሯት።

አባዬም ሥራ በዝቶበት ነበር። ወንድሞቼና እህቶቼ መጫወቻዎቻቸውን ይጫወቱ ነበር። ስለ ጥንቸሏ ማንም የሚጨነቅ አይመስልም። ግድ አልነበራቸውም? እሱ ጓደኛዬ ነበር። እሱን ማግኘት ነበረብኝ።

እኔ እሱ በብርድ ውስጥ ትቼው እንደሆን ለማየት ወደ ውጭ ፈትሻለሁ ፣ ግን በረንዳው ግልፅ ነበር። እሱ በአጋጣሚ ትቶት እንደሆነ ለማየት ጋራrageን ፈትሻለሁ ፣ ግን አይደለም ፣ እኔ ብቻዬን አልተውትም ነበር። ካቢኔዎቹን ፈትሻለሁ ፣ ግን እሱ አልተደበቀም። ስለዚህ ትንሹ ጥንቸል የት እንደሄደ ማንም ያውቅ እንደሆነ ጠየቅኩ ፣ ግን ማንም አያውቅም ብዬ ክፍሉን ወደ ክፍል ፈልጌ ነበር።

ወላጆቼን ወጥ ቤት ውስጥ አንድ ላይ በማየቴ ፣ “እሱ መጥፋት አለበት። የእኔን ጥንቸል እንዴት ማግኘት እችላለሁ? እሱ ጠፍቷል። ”

“ውዴ ምን እንድናደርግ ትፈልጋለህ?”

“ፖሊስ ሊረዳ ይችላል? እሱን ሄደው ሊፈልጉት ይችላሉ። ”

እሱ እውነተኛ ስላልሆነ ፖሊሶች በተሞሉ መጫወቻዎች አይረዳም።

ግን እሱ ለእኔ እውን ነው። እሱ ከተጨናነቀ እንስሳ በላይ ነው! ” በትምህርት ቤት ብዙ ጓደኞች አልነበሩኝም ፣ ግን ወደ ቤት ስመለስ ሁል ጊዜ አንድ ጓደኛ እንዳለኝ አውቃለሁ። ልይዘውና ልጨመቀው እችል ነበር ፣ እና እሱ ከእኔ ተለቅ ስለነበረ ሊጠብቀኝ ይችላል።

በማግስቱ ትምህርት ቤት ገባሁ ፣ ግን ጥሩ ስሜት አልነበረኝም። ዙሪያዬን ተመለከትኩ ፣ ግን ልጆቹ ትልቅ ጆሮ አልነበራቸውም። ፊታቸው ላይ ትልቅ ፈገግታ አልነበራቸውም። በኋላ ፣ ከትምህርት በኋላ ፣ እንደገና ፈልጌ አላገኘሁትም። ሳምንቱ አለፈ እና አሁንም ብቸኝነት ተሰማኝ። ባዶነት ቀጠለ እና እኔ መዋጋት ስላልቻልኩ በቃ ገባሁ። ትንሹ ጥንቸል መያዝ ካልቻልኩ ወደ ትምህርት ቤት መሄድ ምን ዋጋ አለው? እኔ ምንም ጓደኛ አያስፈልገኝም ነበር።

ዓመታት እያለፉ ሲሄዱ ፣ እኔ ገና የ 1 ኛ ደረጃ ትምህርት ቤት ሳለሁ ጥንቸሏ እንደተጣለች ሰማሁ። ከአንድ ቤት ወደ ሌላ ስንዛወር አባዬ በአጋጣሚ ተከሰተ አለ። ናፍቆቴ ውስጤን በላ። ከዚያ በኋላ ፣ የታሸጉ እንስሳትን ፍቅር በጭራሽ አልጨነቅም። ከእንግዲህ አንድም አልፈልግም ፣ በጭራሽ።

እያደግሁ ስሆን የተጨናነቀ እንስሳ ያለበትን ሰው ሁሉ እናቅ ነበር። ደስተኛ እንዲሆኑ አልፈለኩም። ልክ እኔ እንደደረሰብኝ ሊሰቃዩ ይገባል። እነሱ እንዲጠፉ በቀለለ ቦታ ሁሉ በአንገቱ ፣ በጀርባው ውስጥ ስፌታቸውን በስውር እሰብራለሁ።

አንድ ቀን የትምህርት ቤት ልጆች እኔ መሆኔን አወቁ። አንድ እንስሳ ገብቶ አጥፍቶት መሆን አለበት አልኳቸው። ግን ለእነሱ ግልፅ ነበር ፣ እኔ እንስሳ ነኝ። እነሱ በጣም አጥብቀው የያዙትን እቃቸውን ለማጥፋት የፈለግሁት እኔ ነበርኩ።

መምህራኖቼ በባህሬ ደነገጡ። እነሱ እኔን ሲወቅሱኝ ፣ “ቢያንስ አልጣልኳቸውም!” ስላቸው ደነገጡ።

ወዲያው ወደ ርዕሰ መምህሩ ወሰዱኝ እና ወደ ቤት እንድመለስ ጠየቁኝ።

“ያንን ማድረግ አይችሉም። እነሱ የተሞሉ እንስሳት ብቻ ናቸው። እነሱ እውን አይደሉም። ”

“ሰዎችን እና ንብረታቸውን በአክብሮት መያዝን እስካልተማሩ ድረስ እዚህ መሆን የለብዎትም” በማለት ንግግራቸውን የቀጠሉት ርዕሰ መምህር “እኛ በአመፅዎ እርስዎም ለልጆች ተመሳሳይ ነገር ማድረጋቸው ያሳስበናል” ብለዋል።

“እነሱ እውነተኛ ናቸው” ፣ ተቃወምኩ።

“የተሞሉት እንስሶቻቸው የእነሱ ናቸው ፣ እና ለእነሱ እውን ናቸው። አንድም ባለቤት አልነበራችሁም? ”

“እኔ መጣል ነበረብኝ” አልኩ ዝም ብዬ ለራሴ።

"ያ ምንድነው?" የቤቴ ክፍል ጠየቀ።

እኔም “እንዲጫወቱ መፍቀድ ነበረብኝ” አልኳቸው።

ወደ ቤት በተላክሁ ጊዜ ፣ በወላጆቼ የበለጠ ተኮሰኩኝ። በሚቀጥለው ቀን የክፍል ጓደኞቼን እና አስተማሪዬን ይቅርታ መጠየቅ እና የታሸጉ እንስሳት ለምን በጥንቃቄ መታከም እንዳለባቸው ማስረዳት ነበረብኝ። ተናደድኩ። አሁን ከመቼውም ጊዜ በላይ ነገሮችን ጠላሁ።

ሌላ የትምህርት ዓመት እያለፈ ፣ እኔ በአንደኛ ደረጃ ትምህርት ቤት በአምስተኛ ዓመቴ ነበር። የታሸጉ መጫወቻዎች አውራ ጣት ለሚያጠቡ ሕፃናት እንደሆኑ ለልጆች ትምህርት መስጠት ጀመርኩ። መስራት ጀመረ። የእነሱን ደስታ በማስወገድ ፣ የተጨናነቀ የእንስሳት ቀን እስኪኖር ድረስ ደስተኛ ሆንኩ።

ትምህርት ቤቱ ለማክበር የፈለገው አዲስ ሀሳብ ነበር። ከዝግጅቱ በፊት ባሉት ቀናት ተማሪዎች እና መምህራን የቤት እንስሳትን ፣ የእንስሳትን ፣ ተፈጥሮን እና ሌላ ማንኛውንም ነገር ሊሞሉ የሚችሉ ምልክቶችን እና ስዕሎችን ለጥፈዋል። እኔ ግን ከትምህርት በኋላ ፖስተሮችን በድብቅ አፈረስኩ።

በቀጣዩ ቀን ልብሶቼን ለብ and ወደ ትምህርት ቤት በመሄድ ፖስተሮቹን መሬት ላይ ለማየት ቻልኩ። እኔ ግን የገረመኝ ፣ እኔ ላፈረስኳቸው እያንዳንዳቸው ሦስት ወይም አራት ፖስተሮች ቦታቸውን ወስደዋል። “እኔ የጠላኋቸውን ያህል አንድ ሰው መውደድ አለበት” አልኩ ለራሴ።

ፖስተሮች እና ስዕሎች በየቦታው ዕቃዎችን ያሳዩ ነበር። ወደ መማሪያ ክፍሌ ስገባ ጠረጴዛዬ ላይ የተለጠፈ ፖስተር ነበር። ሌሎቹን ዴስኮች ተመለከትኩ ፣ ግን የእኔ ብቻ ነበር። ምናልባት ሌሎች ተማሪዎች የታሸጉ እንስሳቶቻቸውን ወደ ክፍል አምጥተው ስለነበር እኔ ይህን ለማድረግ ፈቃደኛ ባለመሆኔ ሊሆን ይችላል።

ትምህርት ቤት እንደገና ሲወጣ ፣ የበለጠ ለመቧጨር ዝግጁ ነበርኩ። እኔ ማድረግ ባልፈልግም እራሴን መቆጣጠር አልቻልኩም። የቤቴ አዳራሹ ኮሪደር ከሁሉም ፖስተሮች በማፅዳት ፣ ከዚያ በርካታ መምህራን እና ተማሪዎች አንድ ላይ ተሰብስበው ወደነበሩበት ዋናው መተላለፊያ ገባሁ። ያን ሁሉ ጊዜ ጠዋት ፎቶግራፎችን በማንሳት እና ፖስተሮችን በመፍጠር ያሳለፉት እነሱ ነበሩ።

መንቀሳቀስ ስላልቻልኩ ወደ እኔ መሄድ ጀመሩ። “እንስሳትን አይወዱም? ለምን ደስተኛ መሆን አይችሉም? ” ብለው ጠየቁኝ።

የተቀደዱትን ፖስተሮች ከእጄ በመውደቄ ዝም አልልም። ቀጣዩን ሳምንት ወይም ሁለት እስር ቤት አስቀድሜ አስቤ ነበር። ምናልባት ፈገግ ቢሉም ይቅርታ ቢደረግልኝ እና አዝናለሁ ብዬ አንድ ሳምንት ብቻ ይሰጡኝ ይሆናል።

“እኛ ልናደርግልዎ የምንችለው ነገር አለ?” መምህራኑ ጠየቁ። አንድ ተማሪ ለአስተማሪዋ “ምናልባት እሱ ፈጽሞ አልነበረውም” አለች። ሌላ ልጅ አክሎ “ምናልባት ልክ እንደ እነዚህ ፖስተሮች ይገነጥለው ይሆናል” ብሏል።

የተጨናነቀ የእንስሳት ቀን ነገ ነበር እናም ማንም ደስተኛ እንዲሆን አልፈልግም። ምን ማድረግ ነበረብኝ? ዞር ብዬ ሄጄ ሄድኩ። ልቤ ታመመ ፣ ግን ለምን እንደሆነ አላውቅም ነበር። በማግስቱ በድካም ተነሳሁ። ትምህርት ቤት ከመሄድ ቤት ለመቆየት ሞከርኩ ፣ እናቴ ግን አልፈቀደልኝም።

በትምህርት ቤት ሁሉም ሰው እያከበረ እና እየሳቀ ነበር። እርስ በእርሳቸው የተጨናነቁ እንስሳትን በማካፈል ፣ በመያዝ እና በመሳሳም ተራ በተራ ተገናኙ። ቢራቢሮዎች በሚሉት ነገር ሆዴ ታመመ። ቢራቢሮዎችን ምን ሊያረጋጋ እንደሚችል የሳይንስ አስተማሪዬን ጠየቅኳት ፣ ለምን በጉጉት መልክ ጠየቀችኝ። መልስ ለመስጠት ፈቃደኛ አልነበርኩም። የእረፍት ጊዜ ሲደርስ በመጫወቻ ስፍራው ላይ የተሞሉ መጫወቻዎች ነበሩ። እኔ ብቻ ይህ ቀን እንዲያበቃ ፈልጌ ነበር።

ወደ ቤቴ ክፍል ተመል return በተመደብኩበት ሥራ በመሥራቴ ደስተኛ ነበርኩ። ኢንተርኮሙ ላይ ስሜን ስሰማ እርሳሴ ተበጠሰ። ሊሆን አይችልም ነበር። በእርግጠኝነት እንደገና ሰማሁት። ምናልባት ርዕሰ መምህሩ ፖስተሮችን ስለቀደድኩ እስር ቤት ሊሰጠኝ ወሰነ? ወይም ያደረግሁትን ለሁሉም ለማወጅ ይፈልጉ ይሆናል። ተልእኮዬን እንዳነበብኩ ጭንቅላቴን ወደታች በማጠፍ ወንበሬ ላይ ወደ ኋላ መንሸራተት ጀመርኩ።

ማስታወቂያው ቀጠለ ፣ “የዘንድሮ የሞላው የእንስሳት ውድድር አሸናፊ ነዎት።” እኔ ግን ምንም በማድረጌ አልተሾምኩም። የታጨቀ እንስሳ ይዞኝ ስዕል አላቀረብኩም። ይህ እንዴት ሊሆን ይችላል? ከትምህርት ቦርሳዬ ሌላ እርሳስ በማግኘቴ ችላ ለማለት ሞከርኩ።

ከተማሪዎ one አንዱ ስለነበረ የቤት ክፍል አስተማሪው ተደሰተ። “አንቺ ነሽ” አለች ፈገግ አለች። እኔ ዝም ብየ ሌሎቹ ተማሪዎች መደሰት ጀመሩ። በሩን ማንኳኳቱን ስሰማ በትምህርት ቤት ሥራዬ ላይ ለማተኮር ሞከርኩ።

መምህሩ የመማሪያ ክፍሉን በር ከፍቶ ነበር ፣ ነገር ግን በመተላለፊያው ውስጥ ከትልቅ የስጦታ መጠቅለያ እሽግ በቀር ማንም ሰው አልነበረም።

“አትከፍተውም?” አስተማሪዬ ጠየቀ።

አስተማሪዬ በስጦታ የተጠቀለለውን ሣጥን ወደ መማሪያ ክፍሏ እየጎተተች በግድግዳው አጠገብ ያለውን ሰገራ ለመያዝ ሄድኩ። ፍጥነቴ ምን ያህል ፈጣን እንደሆነ ራሴን አስገረመኝ።

በርጩማ ላይ ቆሜ የክፍል ጓደኞቼ በጉጉት ሲመለከቱ መጠቅለያውን ፈታሁ። ሳጥኑን ከፈትኩ ዓይኖቼ በውስጣቸው በተጨናነቁ እንስሳት ሁሉ ተደናገጡ። የሚያለቅሱ ይመስል በእነሱ ላይ እርጥብ ቦታዎች ተሰማኝ። ምናልባት ማንም የማይፈልጋቸው የተረፉት ናቸው። ዓይኔን በአጭሩ እጄን ዘረጋሁ።

ፖስተሮቹን በማፍረስ ያዙኝ ተመሳሳይ ተማሪዎች እና መምህራን በኮሪደሩ ውስጥ ታዩ። በሳጥኑ ውስጥ ተመለከትኩና ዘለልኩ። መዋኘት እና በተሞሉት እንስሳት ሁሉ ውስጥ መብረር። እነሱ ብቻቸውን እንዳልሆኑ እንዲያውቁ ለማረጋገጥ ጠበቅኳቸው።

ከዚያም በእንደዚህ ዓይነት ደስታ ወደ ላይ ተዘረጋሁ ፣ ብዙ ዕቃዎች መብረር ጀመሩ። የክፍል ጓደኞቼ አንዱን ለመያዝ ወይም አንዱን ለማባረር ዘለሉ። ለሁሉም ሰው ብዙ ነበር። በአዲሶቹ ጓደኞቼ መካከል ስዋኝ አንድ ነገር ይሰማኝ ጀመር። ትንሹን ጥንቸል ባላየውም ፣ እሱ አብሮኝ ነበር።

​

በልቤ ውስጥ ፍቅር አለ።

​