Mijn jongere broer genaamd Timmy ligt het grootste deel van de dag in bed met weinig kracht om te spelen. Elke dag breng ik tijd met hem door om hem nieuwe dingen te leren die ik op school heb geleerd.

"Op een dag zal ik met je naar school gaan". Timmy raakt opgewonden en stelt zich voor hoe het zou zijn.

Maar vanwege Timmy's toestand heeft hij nooit naar mijn school kunnen gaan. Te vaak wordt hij ziek met koorts. Vandaag was hij zo ziek dat de dokter moest komen.

Nadat hij wakker was geworden uit zijn rust, vroeg Timmy: "Ik voel me een beetje beter, maar ik wil een appel". Appels waren Timmy's favoriete eten. Wat voor variatie hij ook had, hij hield van ze allemaal.

'We hebben er geen. Je zult moeten wachten tot volgende week”. Mama aangemoedigd. Mama had niet genoeg om veel fruit te kopen. Toch drong hij aan op een appel en weigerde de rest van de dag iets te eten.

De volgende dag merkte zelfs mijn leraar dat ik me ergens zorgen over maakte. "Wat is er aan de hand Anton?" Ze vroeg: 'Het is jouw opdracht om je fantasie te gebruiken en alles te tekenen wat je maar wilt over het universum dat God heeft geschapen. Toch is je schetsblok nog steeds leeg”.

En het bleef blanco omdat ik alleen maar kon denken aan mijn kleine broertje gelukkig maken.

Toen de school uitging, begonnen mijn broers en zussen en een paar vrienden en ik naar huis te lopen. Toen we Hill Point naderden, het hoogste punt tussen thuis en school, konden we kilometers ver kijken. Terwijl ik naar de bossen staarde, zag ik een boom met wat leek op rode stippen verspreid over zijn takken. "Is dat wat ik denk dat het is?" Ik dacht aan Timmy en rende erheen.

Toen ik aankwam, hijgde ik en had ontzag voor alle appels en de verschillende kleuren ervan. Het was de enige appelboom in de omgeving. Ik vond het interessant dat het me nog nooit was opgevallen! Op elke tak moet een appel hebben gestaan. In feite was een van de ledematen binnen mijn bereik. Met al mijn kracht schudde ik het zo hard als ik kon.

Mijn broers en zussen en enkele vrienden kwamen op tijd om de appels te zien vallen. In totaal moeten er rond de zeventig appels hebben gelegen. “Vul je schooltassen”, vroeg ik.

“Er is geen plaats meer”, antwoordde mijn zus Mika terwijl ze haar tas dichtritste, “en er is nog meer.”

“Dan stapelen we ze in onze armen”. We vertrokken zonder er een achter te laten. Ik wilde zo graag naar huis om Timmy te verrassen met zijn favoriete eten.

Toen we aankwamen, begroette mama ons en vertelde ons dat hij aan het dutten was. Ze begon te huilen toen ze alle appels zag. "Hoe heb je al die appels betaald?" vroeg mama.

“Dat hoefden we niet. Er is een appelboom op weg naar huis van school, en er is nog veel meer!”

Ze gaf ons allemaal een dikke knuffel. Toen instrueerde ze ons: "Ga rustig zijn kamer binnen en laat alle appels naast hem en om hem heen zien".

Dat deden we, wachtend tot hij wakker werd. Meteen begonnen de tranen uit zijn ogen te stromen. Aan de blik op zijn gezicht kon ik zien dat Timmy dacht dat hij droomde. Een voor een gaven we hem een knuffel.

Toen Timmy hoorde waar de appels vandaan kwamen, was hij opgewonden. "Zodra ik beter word, kan ik met jullie allemaal op weg naar school lopen en mag je me de boom laten zien". Dat betekende natuurlijk dat mama met hem mee moest om haar in de gaten te houden.

Tegen het einde van de week was elke appel opgegeten. Alleen Timmy had er tien gegeten en het leek erop dat hij er nog tien kon eten. Er gebeurde die week iets opmerkelijks. Sinds we die appels mee naar huis hadden genomen, leek Timmy's gezondheid te verbeteren. Niemand van ons kon begrijpen hoe dit kon gebeuren, zelfs mama niet.

De dokter was verbaasd. “Je broer wordt beter en dat hij binnenkort met de rest naar school kan”. Voordat hij het huis verliet, zei de dokter wel: "Er is een oud cliché: een appel per dag houdt de dokter weg". Hij knipoogde naar ons. Iedereen was blij voor Timmy.

Toen het maandag was, liep Timmy met ons mee naar Hill Point. Het was de eerste keer dat hij dat deed. Terwijl we op weg waren naar school, gingen hij en mama naar de appelboom.

De volgende dag waren we verrast hem op weg naar huis van school te zien. Natuurlijk wisten we wat hij wilde. We volgden hem naar de appelboom waar we onder de schaduw gingen zitten om onze tanden te zetten in een knapperige, sappige appel. Er was iets speciaals aan deze boom alsof hij er speciaal voor hem was neergezet.

Plotseling kwam onverwacht de winter en verloor de appelboom al zijn bladeren en fruit. Timmy wordt weer verdrietig en ziek. Ik heb nog maar één laatste appel, in plaats van dat hij wordt gegeten, plant ik hem in de grond.

“Kom bij elkaar en laten we bidden dat het mag groeien en vrucht mag dragen, zodat Timmy's gezondheid kan worden hersteld”, smeekte mama. Seizoen na seizoen zouden we de wacht houden terwijl het groeide.

Ondertussen wordt Timmy's toestand zo slecht dat mama de dokter belt. De dokter trekt mama opzij om haar stilletjes te zeggen: “Timmy zal niet lang meer leven”.

Toen ik dit hoorde, rende ik huilend de kamer uit en de achtertuin in. Ik opende mijn ogen en kon niet geloven wat ik zag. De appelboom was eindelijk gegroeid en had vruchten afgeworpen. Ik plukte een appel en rende de slaapkamer in en gaf die aan Timmy. Met elke hap begint Timmy te herstellen en houdt van alles en iedereen. Binnenkort kan Timmy naar school en met ons spelen. De appelboom draagt het hele jaar door vrucht. Timmy noemt het Happy Apple.

​

Een echte vriend is tot het einde.

​